10 بازیگر فیلم های موزیکال که نمی توانند بخوانند - مجله وتورلد

بازیگرانی هم هستند که هر سه مهارت را دارند اما بازیگر درخشانی نیستند. به هر حال، سینمای جهان، به طور ویژه سینمای آمریکا و بریتانیا، در این خصوص تنوع زیادی دارند؛ یعنی تا دلتان بخواهد بازیگرخواننده یا خواننده بازیگر دارند و تربیت می نمایند که گاهی می بینیم برخی هاشان به یکباره در انیمیشن ها، که غالباً موزیکال هستند، یا فیلم های موزیکال اورجینال و اقتباسی، می درخشند. اما برخی از برترین بازیگران فعال سینمای امروز، وقتی پای آوازخواندن در فیلمی موزیکال به میان می آید، کارشان چندان بی نقص نیست.

وقتی استودیوها می خواهند فیلم های موزیکال را در سینما اکران نمایند، حداقل یک یا دو بازیگر مشهور را به پروژه اضافه می نمایند تا توجه مخاطبان را جلب نمایند. حضور یک سلبریتی اغلب نظر بینندگانی را که معمولاً به فیلم های موزیکال علاقه ای ندارند جلب می نماید. برای برخی هواداران، تصور اینکه ستاره محبوب شان از عمق وجودش آواز بخواند بسیار تأثیرگذار، یا حداقل عمیقاً سرگرم نماینده است.

با این حال، برخی استودیوها بازیگرانی را انتخاب می نمایند که توجه عموم را جلب می نمایند، اما چندان خواننده خوبی نیستند. برخی بازیگران به بازی خود، شخصیت و زندگی می بخشند تا کم تجربگی خود در موسیقی را جبران نمایند، اما برخی بازیگران اصلاً مناسب این کار نیستند. شاید این بازی ها هنوز محبوب باشند، اما گاهی چنان ضعیف اند که هواداران را عصبانی می نمایند.

10. رالف فاینس در انیمیشن شاهزاده مصر (The Prince Of Egypt) نمی تواند پابه پای ایمیک بایرام پیش برود

انیمیشن محصول دریم ورکس شاهزاده مصر پر از موسیقی و ترانه های زیبا بود و به همین دلیل، و البته حضور ویتنی هیوستون و ماریا کری، دو خواننده پاپ فوق محبوب آن موقع، به عنوان خواننده ترانه ساندترک اسکاری این فیلم، در زمان اکران بسیار محبوب شد و سر و صدا کرد. رالف فاینس در این انیمیشن در نقش رامسس بازی/صداپیشگی پراحساس و تأثیرگذاری از خود به نمایش می گذارد، اما هنگام خواندن قطعه طاعون ها (The Plagues) ضعیف عمل می نماید. آواز دونفره او با ایمیک بایرام نشان می دهد که مهارت او در بازیگری بسیار بیشتر از مهارتش در خوانندگی است.

صدای بایرام بسیار زیبا و روان است، اما فاینس در بیشتر بخش های خود، انگار به جای آواز خواندن، بیشتر حرف زده است. اگرچه واضح است که مهارت های بازیگری او وابسته به آوازخواندن نیست، و سبک او به طور غافلگیرنماینده ای با ذات دراماتیک و پرتنش این آواز، هماهنگ است. شاید مهارت های خوانندگی فاینس شایسته جایزه نباشد، اما لحن او تصویر تاریک نُه طاعون مصر باستان را به خوبی نشان می دهد و باعث می گردد ترسناک تر به نظر برسند. فیلم درباره زندگی حضرت موسی از کودکی تا رسیدن به مقام پیامبری و بعد از آن است.

9. صدای اما استون در موزیکال لا لا لند (La La Land) کمی لرزان است

لا لا لا لند از نظر ساختار و فیلمنامه و اجرا یکی از برترین فیلم های موزیکال اورجینال امریکایی است و یکی چند ترانه خوب هم دارد، به خصوص ترانه دو نفره اش شهر ستارگان (City of Stars)، که رایان گاسلینگ و اما استون اجرا می نمایند. اما به لحاظ انتخاب بازیگری کمی ضعیف است. استون و گاسلینگ واقعاً انتخاب های عجیبی برای بازیگران نقش های اصلی این فیلم هستند. فیلم درباره دو بازیگر/خواننده/رقصنده بااستعداد است که رؤیای ستاره شدن در سر دارند و دست سرنوشت آن ها بر سر راه هم قرار می دهد اما در نهایت، به واسطه سختی ها و پیچیدگی های زندگی دو ستاره کنار هم از هم جدا می نماید. یا اینکه این ها تنها در خیال میا می گذرد.

اما استون بی شک بازیگر بااستعدادی است، و بازی او در نقش میا در لا لا لند برای او جایزه اسکار برترین بازیگر زن را نیز به ارمغان آورد. اما استون با اینکه بازیگری بسیار پویاست، به نظر می رسد در بخش های موزیکال فیلم کمی با مشکل روبرو می گردد؛ که این مشکل در همین ترانه شهر ستارگان هم با اینکه ملودی چندان پیچیده ای هم ندارد، پیداست.

اما استون می تواند آواز بخواند، اما صدایش هیچ قدرتی ندارد. این موضوع بیشتر از همه در آواز دراماتیک تک نفره اش، آزمون احمق رؤیایی (The Fools Who Dream) به چشم می آید. او نمی تواند با صدایش، محتوای تلخ و شیرین متن ترانه را به خوبی منتقل کند، اما بازی پراحساسش آن قدر تأثیرگذار هست که بتواند این ضعف را جبران کند، نه به طور کامل، اما تا حدی این کار را می نماید. بامزگی بازی و شخصیت استون در این فیلم به کمکش می آید. گاسلینگ به مراتب خواننده بهتری از اوست.

8. مریل استریپ در ماما میا! (Mamma Mia!) در خوانندگی پیشرفت نموده است

مریل استریپ در نقش جادوگر فیلم به سوی جنگل (Into the Woods) مخاطبان را مسحور خود می نماید، اما این بازیگر که برنده جوایز بسیاری است، در ماما میا! مهارت کمتری در زمینه موسیقی از خود نشان داده است. استریپ به هیچ عنوان خواننده بدی نیست، اما اعتماد به نفس او در آن موقع، خیلی کمتر از زمان فیلم به سوی جنگل بود. البته کل بار فیلم به دوش خانم استریپ است، با اینکه چندین خواننده حرفه ای نمایش و فیلم موزیکال در این فیلم حضور دارند، اما نقش او و شخصیتش و البته قصه به گونه ای است که توجه ها بیشتر به او معطوف می گردد. به جز بازیگران مرد فیلم، بقیه تقریباً عالی اند. قصه درباره دونا دختری آوازه خوان و پرانرژی است که گذشته ای پر از عشق و شور و موسیقی و ترانه را پشت سر گذاشته و حالا دخترش که او را بدون پدر بزرگ نموده است، در آستانه ازدواج می خواهد بداند پدرش کیست.

صدای مریل استریپ در ماما میا، که یک موزیکال جوک باکس است و بر اساس ترانه های گروه سوئدی آبا (Abba) ساخته شده است، در ترانه هایی مثل پول، پول، پول (Money, Money, Money) و برنده همه چیز را می گیرد (The Winner Takes It All) قوی تر می گردد. طیف صدای استریپ به عنوان یک بازیگر تأثیرگذار است، اما خواندنش او کمی لرزان است و نشان از کم تجربگی او در زمینه نمایش های موزیکال دارد. با وجود این، مهارت خوانندگی او بسیار پیشرفت نموده است، و بازی پرانرژی اش در نقش دونا، تمام ضعف های موسیقایی اش را جبران می نماید. بله، واقعاً می نماید، که علت اصلی اش ترانه های بی نظیر گروه پاپ پیروز آبا و این حقیقت است که مریل استریپ دارد این ترانه ها را اجرا می نماید.

7. بازی جرارد باتلر در موزیکال شبح اپرا (The Phantom Of The Opera) چندان در سطح اپرا نیست

شاهکار اندرو لوید وبر که یکی از محبوب ترین و پراجراترین نمایش های موزیکال تاریخ است، در اقتباس سینمایی جوئل شوماخر چندان خوب از آب درنیامد. جز یک بازیگر در یکی از نقش های اصلی که به واقع خواننده است، باقی بازیگران خواننده های خوبی نیستند که یکی شان جرارد باتلر است. که البته گریم شبح خیلی خوب روی صورتش نسشته و از او استاد موسیقی مجنون کاریزماتیکی ساخته است. اما وقتی پای خوانندگی به میان می آید او حرفی برای گفتن ندارد.

شکی نیست که جرارد باتلر در شبح اپرا بازی پرهیجانی از خود نشان داده است، اما خوانندگی گهگاه ضعیفش، از ارزش بازی اش می کاهد. صدای باتلر با وجود تأثیرگذاری اش، هنگام آواز خواندن ناهماهنگ است. و این برای نقشی چنین مهم در قصه ای که قرار است ما را با اعجوبه و نابغه موسیقی روبرو کند، گاف بزرگی است.

برای مثال، او در قطعه تک نفره اش موسیقی شب (The Music Of the Night)، که بعد از قطعه هم نام با عنوان فیلم اجرا می گردد، و قطعه بسیار مهمی در روایت قصه است، بخش های آرام آواز را لطیف و زیبا اجرا می نماید، اما وقتی به اوج قطعه می رسد، ملودی را گم می نماید و صدایش بلند و خارج از نت به نظر می آید. با اینکه احساسات فراوانی پشت واژه های جرارد باتلر نهفته است، اما سخت بتوان او را به عنوان یک نابغه موسیقی که استعداد نابغه دیگری را پرورش داده و حالا وقت مشاهده تعلیماتش است، باور کرد. وقتی صدای خودش ناموزون است، طبیعتاً باورش سخت است.

6. بازی بامزه دوئین جانسون در انیمیشن موانا (Moana) ضعف خوانندگی اش را جبران می نماید

همه می دانند که دوئین جانسون برترین خواننده جهان نیست؛ او حتی در مراسم اسکار سال 2017، مهارت های موسیقی خودش را مسخره نموده است. با اینکه استعداد او در زمینه دیگری است، اما بازی اش در موانا آن قدر سرگرم نماینده است که ضعف موسیقی اش را جبران می نماید.

صدای دوئین جانسون در نقطه اوج آواز مائویی، قابلی نداشت (Youre Welcome) کمی گوشخراش به نظر می رسد، اما سبک پرهیجان این آهنگ کاملاً با توانایی های این بازیگر هماهنگ است. در خط به خط این ترانه چنان روح و شخصیتی نهفته است که تماشاگران به سختی می توانند خود را کنترل نمایند و پایشان را هماهنگ با ترانه به زمین نکوبند. بخش بریج آهنگ بسیار گیراست، و شوخی های سریع جانسون با ریتم تند ترانه هماهنگ است.

5. آهنگ تک نفره کریستوفر واکن در نقش شاه لوئی در موزیکال لایو اکشن کتاب جنگل (The Jungle Book) عجیب و سرگرم نماینده است

با اینکه انتخاب کریستوفر واکن برای نقش شاه لوئی در کتاب جنگل کمی عجیب است، اما او با اجرای ترانه می خواهم مثل تو باشم (I Wanna Be Like You) در نقش خود می درخشد، حتی اگر چندان خواننده خوبی نباشد. تماشای بازی ترسناک و خنده دار او در نقش این اورانگوتان عجیب وغریب با صدای غیرعادی اش، بسیار بامزه است.

با اینکه کریستوفر واکن آموزش خوانندگی ندیده است، اما صدای خاص و زمان بندی طنزآمیزش، ضعف هایش را پوشش می دهند. آواز او باعث می گردد مخاطبان تجربه ای تکرارنشدنی از این ترانه محبوب دیزنی داشته باشند.

4. صدای مایا رودولف برای فیلم شوی زنده قصه کریسمس (A Christmas Story: Live) به مقدار کافی شاد نیست

مایا رودولف یک کمدین مشهور با کارنامه ای متنوع است، معروفیت او به حضور در برنامه زنده شنبه شب (Saturday Night Live) بنابراین تعجبی ندارد اگر موسیقی در صدر مهارت های او نباشد. بازی او در نقش مادر پارکر در فیلم شوی زنده قصه کریسمس بامزه و پراحساس است، اما مهارت های آواز او انتظارات مخاطبان را برآورده نمی نماید.

اجرای او در ترانه کاری که یک مادر می نماید (What A Mother Does) کمی خشن است و او نمی تواند ریتم آهنگ را حفظ کند. در دفاع از مایا رودولف باید بگوییم بازی در یک نمایش تلویزیونی زنده حتی برای خوانندگان حرفه ای هم اصلاً کار راحتی نیست. اگرچه صدای رودولف کمی لرزان است، اما آن قدر جذابیت دارد که نظر مخاطبان را به مادر رالفی جلب کند.

3. صدای جان لگویزمائو در انیمیشن افسون (Encanto) خیلی به چشم می آید

در انیمیشن موزیکال محبوب دیزنی افسون که خوانندگان بااستعدادی در آن حضور دارند، صدای جان لگویزمائو خیلی توی ذوق می زند. با اینکه نقش برونو بیشتر بار طنز دارد، اما ضعف این بازیگر در خوانندگی مخصوصاً در ترانه همه شما (All of You) خیلی به چشم می آید.

با اینکه ترانه های جان لگویزمائو در فیلم ریتم تندی دارند، اما وقتی او سعی می نماید بخشی از ترانه رها کن (Let It Go) اثر ایدینا منزل را تکرار کند، تعیین می گردد که چندان خواننده خوبی نیست. با وجود این، آواز او به بازی/صداپیشگی لذت بخش اش لطمه چندانی وارد نمی نماید.

2. صدای اما واتسون در موزیکال لایو اکشن دیو و دلبر (Beauty And The Beast) با پیج اوهارا قابل مقایسه نیست

انیمیشن دیو و دلبر یکی از برترین و محبوب ترین و مهم ترین انیمیشن های دیزنی است (مهم از این لحاظ که اولین انیمیشنی است که نامزد جایزه برترین فیلم اسکار شده است)، و یکی از دلایل اصلی این محبوبیت موسیقی و ترانه های بی نظیر و خوانندگان بسیار توانایی است که آن ها را اجرا نموده اند.

اما درباره نسخه لایو اکشی این فیلم، با اینکه هوادارانش معتقدند اما واتسون برای بازی در نقش بل انتخاب بسیار خوبی بوده است، اما او به مقدار پیج اوهارا در نسخه انیمیشن، در موسیقی مهارت ندارد. واتسون بازیگر فوق العاده ای است و شخصیت مهربان و باهوش بل را به خوبی به تصویر می کشد، اما در بخش های موزیکال فیلم ضعف دارد.

صدای آواز اما واتسون در اولین ترانه اش، بل (Belle) و در آواز تک نفره اش Belles Reprise، با صداهای مصنوعی و کامپیوتری بسیاری پوشیده شده است. این صدا گیج نماینده است، و نمی گذارد مخاطبان کاملاً غرق این داستان افسانه ای شوند. واتسون صدای اطمینان بخشی ندارد تا با آن داستان شخصیتش را با آواز روایت کند، و صرفاً یک بل قابل قبول است که نسبت به نسخه سال 1994، جادوی افسانه ای کمتری در خود دارد.

1. راسل کرو یک بازیگر فوق العاده، اما فیلم بینوایان (Les Misérables) نشان می دهد که خواننده ای میانه است

از میان تمام بازیگر/خوانندگان قدرتمندی که برای نسخه سینمایی موزیکال شاهکار بینوایان بر اساس رمان ویکتور هوگو انتخاب شدند، از هیو جکمن تا ساشا بارون کوهن و هلنا بونهام کارتر، راسل کرو انتخاب آشکار غلطی بوده است. این بازیگر باسابقه استرالیایی کارنامه متنوعی دارد، اما متأسفانه موسیقی جزو برترین استعدادهای او نیست. در بینوایان طیف صدای کرو در نقش بازرس ژاور محدود است، و هواداران بسیاری می گویند که به نظر می رسد او در بیشتر ترانه هایش فقط وزوز می نماید.

محدودیت های خوانندگی راسل کرو در ترانه های مهم تری مانند ستارگان (Stars) بیشتر به چشم می آید. این ترانه تک نفره قدرت و لحن مناسب مورد نیازش را ندارد، و نسبت به نسخه نمایش خیابانی اش، ضعیف تر به نظر می رسد. با اینکه کرو با بازی خود احساسات درخشان و مثال زدنی را به نمایش می گذارد، اما در نقشی که تقریباً تمام دیالوگ هایش آهنگین هستند، دستش بسته است.

منبع: cbr