شهرام بهرام نداریم! - مجله وتورلد

به گزارش خبرنگاران، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: مسائل مربیان خارجی در فوتبال ایران مثنوی هفتاد من کاغذ است و همه شما ابعاد و زوایا تمام کلیدواژه هایش را می دانید. از بی پولی و تحریم و مشکل انتقال پول تا بی کفایتی و عدم تسلط موقع انعقاد قرارداد. راجع به این مسائل، مخصوصا در هفته های اخیر زیاد حرف زده شده و هر چه بگوییم تکرار مکررات است. این وسط اما یک نکته به شدت آزاردهنده وجود دارد که مغفول هم مانده است؛ این که بدعهدی مدیران ایرانی در قبال مربیان خارجی، اساسا ربطی به کارنامه، عملکرد و حتی شخصیت آنها ندارد.

این یعنی فرق نمی کند طرف ما آدم خوبی باشد یا نباشد، کاربلد باشد یا نباشد، اهل تعامل باشد یا نباشد، در نهایت از سوی ما کاری جز گزیدن و زخم زدن و به ستوه آوردن سرنمی زند. رفتار ما انگار انعکاس هیچ صدایی نیست. ما هر آوایی که بشنویم، صدای خودمان را داریم؛ صدای بدعهدی و کارشکنی، صدای سوءمدیریت و بی وفایی. در غیر این صورت واقعا چه توجیهی دارد همه از دست ما شاکی باشند؛ هم برانکوی سازشگر و هم کی روش چالشگر، هم ویلموتس رند و هم استراماچونی فرصت طلب. حالا هم نوبت گابریل کالدرون رنجکش رسیده؛ کسی که هر چه از دستش برآمد انجام داد، اما ظاهرا حتی این هم برای نرم کردن دل مدیران و مقید نگه داشتن آنها به تعهدات شان کافی نیست.

هفت جام برانکو؟ بس نیست

برانکو ایوانکوویچ دو دوره در فوتبال ایران کار کرده و در هر دو مقطع هم نشان داده آدم بی آزار و توانمندی است. او در تیم ملی کارنامه خوبی به جا گذاشت و در پرسپولیس هم به یکی از بهترین مربیان تاریخ این باشگاه تبدیل شد. در تیم ملی پاداش کار ایوانکوویچ شد انبوهی از فحش و فضیحت و جوک و لطیفه و تازه بهترین گزارشگرمان هم طعنه خداحافظی به او زد، حالا هم در پرسپولیس نقطه پایان کار پروفسور، شکایت به فیفا است و عجز و لابه برای دریافت حقش. بامزه نیست؟ یک مربی بیشتر از آن چه برانکو برای پرسپولیس انجام داد چه کار دیگری باید می کرد تا فقط و فقط دستمزد قانونی اش را بگیرد؟ آیا کافی نیست که با تعویق 11 ماهه پرداخت دستمزدت بسازی و موقع محرومیت سنگین نقل وانتقالاتی خم به ابرو نیاوری؟ آیا بس نیست که هر چه جام جلوی راهت بود درو کنی و تیم را به اولین فینال آسیایی اش برسانی؟ برانکو بیش از این دیگر چه باید می کرد تا موقع خداحافظی، ضمن تسویه حساب یک تقدیرنامه خشک و خالی دستش بدهند و از او قدردانی کنند. ما یکی مثل برانکو را با این حجم از سازشکاری و نرم خویی رساندیم به جایی که برای شکایت راهی فیفا شد و حالا هر روز با مقامات ایرانی جلسه می گذارد؛ جلساتی با موضوع تقاضای تخفیف از سوی طرف ایرانی. راستی مگر او روی نیمکت خفیف کار کرد که حالا باید تخفیف بدهد؟ مگر کم گذاشت که حالا باید کم بردارد؟

خشم کی روش؟ بس نیست

شخصیت کارلوس کی روش دقیقا نقطه مقابل برانکو بود. هر چقدر مربی کروات اهل کوتاه آمدن بود، مرد پرتغالی سرش درد می کرد برای دعوا و مجادله. او شیفته چالش بود و از جدل خسته نمی شد. از قضا کی روش هم برای فوتبال ایران خوب کار کرد و لااقل دو دوره ما را به مرحله نهایی جام جهانی برد؛ جایی که همین حالا در فاز پیش مقدماتی اش گیر کرده ایم! با این همه اما مطالبات کی روش هم بعد از خروجش از ایران و پس از چندین و چند مصاحبه تند و پر از خشم پرداخت شد. شاید اگر فدراسیون در آن زمان در فاز انتخاب سرمربی بعدی نبود و از تاثیر مخرب این مصاحبه ها نمی ترسید، هنوز هم تتمه دستمزد کی روش پرداخت نشده بود!

شیادی ویلموتس؟ بس نیست

انگار کفران تاوان نعمت و بدقلقی در قبال برانکو و کی روش این است که گرفتار پدیده ای به نام مارک ویلموتس شوی؛ کاراکتری حیرت انگیز که کسی ندانست چطور آمد و چطور رفت. برانکو و کی روش هر ایرادی که داشتند، حداقل کار کردند و زحمت خودشان را کشیدند، اما مربی بلژیکی بدون اینکه تعداد روزهای حضورش در ایران دورقمی شود رفت و حالا هم با تحریک همسرش، حرف از مطالبه غرامت چند میلیون یورویی می زند. شگفتا که فدراسیون فوتبال مدام وعده می داد در فرآیند همکاری با ویلموتس قرار است همه اشکالات قرارداد کی روش رفع شود، اما انگار دقیقا برعکس شد؛ تمام محسنات قرارداد قبلی را برچیدند و فقط نقاط ضعف باقی ماند! ویلموتس که قرار نبود مربی پروازی باشد، اصلا به ایران پرواز نکرد و البته در موردش می گویند سه روز قبل از بازی سرنوشت ساز برابر عراق، قراردادش را فسخ کرده! الان که در خدمت شما هستیم، هنوز هیچ کس در این مملکت نمی داند ویلموتس سرمربی تیم ملی فوتبال کشورمان هست یا نه. ما فقط یک نکته را به طور قطع می دانیم؛ اینکه کارمان با او هم به فیفا و شکایت و آژان کشی خواهد رسید. افسوس که نه همکاری بلدیم و نه قطع همکاری!

رندی استراماچونی؟ بس نیست

آندره آ استراماچونی یک استقلال خوب و قابل احترام ساخته بود که قصه او هم با فوتبال ما به آخر رسید؛ با چالش و عصبانیت، درست مثل همه موارد قبلی! مربی ایتالیایی در رشته حقوق تحصیلات دانشگاهی داشت و مدیران استقلال در تعامل با او باید این نکته را به دقت مورد توجه قرار می دادند اما غافل شدند. بی گمان اگر مفاد قرارداد اولیه با استراماچونی به درستی پیاده می شد و مخصوصا دستمزد او را درست و سر موقع می دادند، این مربی بهانه فسخ یک طرفه قراردادش را پیدا نمی کرد. در این صورت دیگر نیازی هم نبود که باشگاه تن به شروط متفرعنانه و عجیب استراماچونی برای ادامه همکاری بدهد؛ از افزایش رقم قرارداد تا کاهش طول مدت آن و خیلی چیزهای بی ربط دیگر. تازه از حالا به بعد احتمال شکایت کشی این مربی به فیفا وجود دارد. او کسی است که ابعاد و زوایا قراردادهای حقوقی را می شناسد و مدیران ایرانی هم که بازنده بیش از 90 درصد پرونده های بین المللی هستند. چه شود!

معرفت کالدرون؟ بس نیست

شاید در این ماه ها که بیشتر هواداران پرسپولیس همچنان با خاطرات عصر برانکو زندگی می کردند و گابریل کالدرون را تنها گذاشته بودند، کمتر کسی می دانست او با چه مشقتی در حال کار با تیم است؛ از حضور طولانی مدتش در محل تمرین تا هزینه ای که از جیبش برای خرید برخی تجهیزات تقبل کرده. تازه بعد از صعود به نیمه نهایی جام حذفی و کسب هفتمین برد پیاپی بود که کالدرون بخشی از مصائبش را در تلویزیون اعلام کرد و حتی از بلیت یک طرفه ای سخن گفت که برای تعطیلات، به خرج خودش خریده است! پس از آن انتظار می رفت مدیران باشگاه پرسپولیس که چندین ماه در پرداخت مطالبات این مربی تاخیر داشته اند تکان بخورند و حتی المقدور مسائل را حل کنند. اتفاقا جلسه ای هم بین این مربی و مدیرعامل باشگاه برگزار شد اما ظاهرا نتایج آن رضایتبخش نبوده؛ چنان که دیروز صفحه اینستاگرامی کالدرون در پیغامی کوتاه و هشدارآمیز نوشت: از رفتار مدیران باشگاه پرسپولیس ناراحتم. به این ترتیب روشن شد عملا اقدام مثبت و موثری برای حل مسائل کالدرون انجام نشده و با این دست فرمان شاید او هم به آرژانتین برود و برنشود. کاراکتر کالدرون با استراماچونی بسیار متفاوت بود؛ یکی رفت و یکی ماند، یکی برید و یکی تحمل کرد، یکی به بهانه غفلت تدارکات از حمل کفش هایش تمرین را رها کرد و راهی منزل شد، اما دیگری شخصا برف ها را پارو می زد... این هر دو اما دارند به یک سرنوشت مشترک دچار می شوند. این است معجزه مدیریت دولتی در فوتبال ایران!