خودزنی به سبک پپ؛ ترکیبی که به شکل احمقانه ای بی پروا بود! - مجله وتورلد

به گزارش خبرنگاران، باز هم گواردیولا قبل از یک بازی بزرگ با ترکیب اصلی خود همگان را شگفت زده کرد و باز هم آزمایش عجیب او به طرز خیلی خیلی وحشتناکی اشتباه پیش رفت. همه از اینکه فرناندینیو و رودری هر دو نیمکت نشین بودند به شدت تعجب کردند چرا که این به آن معنا بود که سیتی بدون هافبک نگه دارنده مسابقه را آغاز کرد. و این یک خطای جدی قضاوت و تصمیم گیری بود، مخصوصا که چلسی در بیشتر دقایق بازی تیم بهتر زمین بود و بازیکنان کلیدی سیتی مانند دی بروین ا زپست های اصلی خود بیرون کشیده شده و در زمین جای خود را نمی یافتند و سردرگم بودند. گواردیولا باید فقط خودش را مقصر نتیجه ناامیدکننده و تلخ امشب بداند.

با گل هاوارتز چلسی منچسترسیتی را شکست داد و قهرمان چمپیونزلیگ شد. در یک بازی که با سرعت بسیار بالا انجام شد، تیم توخل یک شب تاریخی و به یادماندنی را رقم زد. برنامه گواردیولا برای بازی بدون مهاجم نتیجه نداد. استرلینگ و دی بروین توانستند با حرکات خود در جناح چپ خطراتی را ایجاد کنند اما هر بار که توپ را وارد محوطه جریمه می کردند، کسی در آنجا نبود که آن را دریافت کند.

گواردیولا در این فصل سه بار با توماس توخل رو به رو شده است. سه بار، که دو بار آن در مسابقاتی به شدت حیاتی و حساس بوده، او از سرمربی آلمانی شکست خورده است. وقتی آنها برای نخستین بار با یکدیگر روبرو شدند، توخل شاگردی مشتاق آموختن از استاد خود بود. حالا او است که استاد است. فوتبال تهاجمی چیزی بود که گواردیولا را اینجا نابود کرد. هم اصرار متعصبانه اش بر روی آن و هم تاثیر و نفوذی که روی یک نسل کامل از مربیان داشته است.

اینکه نه فرناندینیو و نه رودری را از ابتدا به زمین نفرستی حتی برای مردی که چنین به زیبایی شناسی فوتبال تهاجمی متعهد است، زیاده روی بود. اینطور بازی کردن مقابل تیمی مانند چلسی که توسط توخل برای مقابله با سرعت و بهره برداری از فضاهای زمین ساخته شده، باعث شد که گواردیولا و تیمش به شکل مضحکی بی احتیاط به نظر برسند.

توخل پس از جدایی لمپارد، به ویژه به دلیل تصمیم عاقلانه قرار دادن آنتونیو رودیگر مبارز و جنگنده در قلب دفاع و قرار دادن کانته در خط میانی، باید بیشترین اعتبار را برای بازگرداندن خودباوری، اعتماد به نفس و سازماندهی به تیم چلسی دریافت کند. او توانست با این تصمیمات چنین تاثیر سرنوشت سازی در حد کلاس جهانی داشته باشد. این موضوع عجب تفاوت بزرگی با ناامیدی گواردیولا و منچستر سیتی داشت که پس از شبی که پیروز به رسیدن به اهداف شان نشدند، با ناامیدی، تلخکامی و پشیمانی پورتو را ترک خواهند کرد.

یکی از ویژگی های عالی گواردیولا به عنوان سرمربی عزم او برای ارائه بازی زیبا همراه با فوتبال هجومی است، اما شاید غریزه او هنگام انتخاب ترکیب تعجب برانگیز تیمش برای بازی شب گذشته، به ضرر او تمام شد. نه رودری و نه فرناندینیو! بدون محافظ. بازیکنانی با ذهن تهاجمی در همه جای زمین. برنامه گواردیولا شکست خورد و او اکنون باید آماده پذیرش انتقاداتی باشد که بی گمان به سویش سرازیر خواهند شد.

برای مدتی به نظر می رسید که سیتی از هم پاشیده است. ناگهان در بین خطوط سیتی فضاهایی ایجاد شده بود، سه بار کانال هایی بین مدافعان سیتی باز شد که چلسی توانست از آنها عبور کند و هر سه فرصت را تیمو ورنر از دست داد؛ بازیکنی که اکنون درست برعکس ترمیناتور دارد عمل می کند؛ مردی که نمی توانید او را خنثی کنید، هرگز متوقف نمی شود، اما در سرانجام از تمام کردن کارتان هم سر باز می زند! ورنر شب گذشته باید دو بار دروازه سیتی را می گشود و خیلی زود تکلیف بازی را مشخص می کرد. در تمام این مدت پپ در کنار خط ایستاده بود و اداهای دیوانه وار مخصوص به خود را در می آورد و به خود می پیچید و دست هایش را در آسمان تکان می داد و به چیزهایی اشاره می کرد که فقط خودش می توانست ببیند.

فابیو کاپلو در رابطه با اشتباه پپ گواردیولا در مسابقه فینال نیز گفت: از نظر من پپ گواردیولا در انتخاب ترکیب ابتدایی اشتباه کرد. گوندوگان به عنوان یک هافبک دفاعی نمی تواند خوب عمل کند. استونز بازیکنی است که نمی تواند به خوبی دفاع کند و گوندوگان نیز شرایط پوشش دادن او را ندارد. تیم در نیمه دوم بسیار متعادل به نظر می رسید اما باید گفت که منچسترسیتی یک نیمه را به چلسی هدیه داد و حتی نتیجه می توانست 2-0 شود.